வாழ்வியல் கதைகள் (23/4/2011)

[1]

.கெளதம புத்தர் ஒரு கிராமத்தில் இருந்தபோது ஒருவன் புத்தரிடம் சென்று “ மனிதன் அனைவரும் மோட்சத்தை அடைய முடியும் என்கிறீர்கள்,ஆனால் எவரும் மோட்சத்தை அடைவதில்லை,அடைவதாகத் தெரியவில்லையே ”என்று கேட்டான்.

புத்தர், நண்பரே ! ஒரு வேலை செய் ! கிராமத்தினுள் சென்று எல்லோரிடமும் அவர்கள் எதை அடைய விரும்புகிறார்கள்? என்பதைக் கேட்டு  பெயர் வாரியாக அவர்களின்  பதிலை பட்டியலிட்டு வா என்று அனுப்பிவைத்தார்.அவனும் கிராமத்தில் அனைவரிடமும் நீங்கள் எதை அடைய விரும்புகிறீர்கள் என்பதைக்  கேட்டு பெயர் வாரியாக விருப்பங்களை எழுதினான்.இந்த பட்டியலை புத்தரிடம் சமர்ப்பித்தான்.

இதில் எத்தனை பேர் மோட்சத்தை அடைய விரும்புகிறார்கள் பட்டியலைப் பார்த்து சொல் என்றார் புத்தர்.அவன் பதில் இல்லாமல் தவித்தான்.ஏனெனில் ஒருவரும் மோட்சத்தை அடைய விரும்புவதாகக் கூறவில்லை.

புரிந்துகொள் நண்பனே ஒவ்வொரு மனிதனும் மோட்சத்தை அடைய முடியும் என்று கூறினனே தவிர ஒவ்வொரு மனிதனும் மோட்சத்தை அடைய விரும்புகிறார்கள் என சொல்லவில்லை.விரும்புகிறவன் மட்டுமே விரும்பியதை அடைய முடியும் என்றார் புத்தர்.  

[2.]

ஒரு பெளர்ணமி இரவு.நதியோரம் சிலுசிலுவென காற்று ரம்மியமாக இருந்தது.நான்கு நண்பர்கள் இதை ரசித்த வண்ணம் மது அருந்தினார்கள்.நதியில் படகில் செல்ல முற்பட்டனர்.நல்ல போதையில் பெளர்ணமி இரவை ரசித்தபடி துடுப்பை நீருக்குள் வலித்து,வலித்து படகுப் பயணம் மேற்கொண்டனர்.

பொழுது விடிந்தது,சூரிய ஒளி ஒளிர போதையும் தூக்கமும் தெளிந்தது.இரவு முழுதும் பயணம் செய்தோமே எங்கு வந்துள்ளோம்,வழி என்ன ,எப்படி வீடு போய் சேருவது என ஒருவருக்கொருவர் கலந்துரையாடிய போது, ஒருவன் சொன்னான்  டேய் நாம் நம்ம ஊரில்தான் இருக்கிறோம்,இதோ பார் இது நம்ம ஊரு ஆற்றங்கரைதான் என்றான்.

பிறகுதான் கவனித்தனர் இரவு படகுப் பயணம் துவங்கும் முன் நதிக்கரையில் கட்டப்பட்டிருந்த படகை அவிழ்த்துவிடாமலே  போதையில் துடுப்பை மாங்கு மாங்குனு வலித்து இருந்துருக்கின்றனர்.

தனது படகைக் கரையினின்று அவிழ்த்து விடாதவர்கள் முடிவற்ற பரம்பொருளின் சாகரத்தில் எத்தனை தவித்தாலும்,கூக்குரலிட்டாலும் அவர்களுக்கு கதி எதுவும் கிடையாது.